Sklep Technika

Pasty polerskie

Szczegóły

Utworzono: sobota, 04, maj 2013 07:37

       Pasty polerskie i ścierne woskowe są produkowane w postaci kostek o różnych kształtach. Polerowanie odbywa się na szlifierkach stołowych lub polerkach, na które zamontowano tarcze filcowe. Pasta pod wpływem temperatury tarcia rozpuszcza się i powleka detal polerowany. Po wypolerowaniu detalu jest pokryta cieniutką warstwą wosku i tłuszczu, jeżeli chcemy nanieść powłoki ochronne trzeba będzie powierzchnię przemyć rozpuszczalnikiem.

     Pasty polerskie i ścierne służą do wykańczania powierzchni metalowych, mineralnych , bursztynu i innych na różne stopnie połysku. Zależnie od wielkości zastosowanego ziarna dzielimy je na wstępne, ścierne do obróbki zgrubnej i wykańczające polerskie dające wysoki połysk lub nawet lustrzane.

      Najbardziej popularna pasta polerska to oliwkowa na bazie polerskiego tlenku chromu. Poleruje na wysoki połysk w zastosowaniu jest uniwersalna do: miedzi i jego stopów w tym mosiądzu i brązu, do stali węglowej, do stali narzędziowych i stopowych w tym stali nierdzewnych.
Następnie PP-30, do ostrzejszego polerowania uniwersalna stali, mosiądzu i brązu, i stali inox, niklu i srebra.
Biała PP-10 do wstępnego polerowania stali i metali nieżelaznych w tym kątowników aluminiowych.
Biało - kremowa PP-50 bardzo sucha pasta do polerowania dekoracyjnego, ponoć najbardziej uniwersalna do kamieni sztucznych dekoracyjnych, bursztynu, metali nieżelaznych takich jak: aluminium, miedzi jego stopy, stal nierdzewna, stale węglowe.

Rodzaje syntetycznego diamentu

Szczegóły

Utworzono: piątek, 28, grudzień 2012 08:31

Witam
Teraz nieco o diamentach, to będzie taki wstęp do opisu narzędzi diamentowych, głownie tarcz diamentowych i wierteł, ale o tym później.
Diament jest najtwardszym ze znanych minerałów, dodatkowo ślicznym i fascynującym, węgiel w postaci krystalicznej, bo tym jest w rzeczywistości, który od dawna absorbuje dusze i umysły wszystkich ludzi.

 Charakteryzuje się nader malutkim współczynnikiem tarcia, ma minimalny współczynnik rozszerzalności termicznej, jest chemicznie obojętny i odporny na ścieranie, jest izolatorem elektrycznym i jednocześnie niesłychanie dobrym przewodnikiem ciepła. Jest przejrzystyw widmie ultrafioletowym i podczerwonym. Ze względu na tak fenomenalne właściwości znajduje zastosowanie, włączając bezsprzecznie zastosowanie jubilerskie, jako zapobiegawcza powłoka diamentowa nanoszona na implanty stawów, w których zużywanie się ścierne ma zasadnicze znaczenie, czy zastawki serca człowieka, do szlifowania i docierania węglików spiekanych, drążenia skał, przeciągania drutów i prętów, obciągania ściernic ceramicznych, jako wgłębniki do pomiaru twardości i do pomiaru gładkości powierzchni, cięcia płyt wykonanych z szkła i ceramiki, obróbki ściernej szkła optycznego i zdobniczego, obróbki metali nieżelaznych i ich stopów, obróbki tworzyw sztucznych, półprzewodników, materiałów ceramicznych, szlifowania brylantów i kamieni półszlachetnych, w narzędziach stomatologicznych i chirurgicznych. Nadzwyczaj uniwersalnie, materiał ścierny w postaci diamentu używa się do produkcji proszków, zawiesin, ściernic ze spoiwem żywicznym, metalowym, ceramicznym, ale także do preparowania preparatów mikroskopowych. Nas najmocniej interesuje zastosowanie umożliwiające nader precyzyjną obróbkę wszystkich znanych naturalnych i sztucznych materiałów.

Diament w naturze powstał w skrajnych warunkach, na znacznych głębokościach pod powierzchnią ziemi w wyniku znacznego ciśnienia dochodzącego nawet do 70-80 ton na centymetr kwadratowy w temperaturze 1100 - 1300 stopni Celsjusza. Na nieszczęście, takie okoliczności powstawania diamentu warunkują zarówno rzadkość jego występowania jak i jego wysoką cenę. Dlatego tylko sztuczna synteza diamentu mogła dać produkt, który można by użyć w sposób przemysłowy.

 Pierwsze eksperymenty związane z syntezą diamentu nabrały rozpędu po tym jak niejaki Smithson Tennat odkrył, że diament jest postacią krystaliczną węgla pierwiastkowego, a stało się to w 1766. Później starano się w laboratoriach stworzyć porównywalne warunki, co w naturze. Pierwsze patenty należą do GE, którego naukowcy w 1955 roku wyprodukowali pierwszą serię syntetycznych diamentów. Synteza polegała na zmianie grafitu w diament (zmiana obejmowała struktury geometrycznej) przy zastosowaniu ogromnych temperatur i ciśnień w obecności katalizatorów. W latach 80 tych użyto inną metodę CVD, polega ona na niskociśnieniowym wytwarzaniu diamentu syntetycznego z fazy gazowej. Technologia ta umożliwia nakładanie diamentu na duże powierzchnie. Diament taki posiada znaczną jednorodność struktury krystalograficznej i czystość chemiczną.
Aktualnie, co roku produkuje się tony tego minerału, który niczym nie ustępuje prawdziwemu (oprócz ceny), a poza tym w warunkach nadzorowanych, jest możliwość produkowania ziaren o jednakowych parametrach, wielkości i struktury. Powszechność użycia go w technice wpłynęła doniośle na obniżkę jego ceny, a również ceny narzędzi z segmentami diamentowymi: tarcze diamentowe, wiertła diamentowe, ściernice diamentowe, i inne.

Przy produkcji narzędzi istotna jest klasa diamentu, im większe i bardziej regularne (zbliżone do naturalnego kryształu) ziarno diamentu, tym większe jego zdolności ścierająco-tnące. W zależności od zakresu zastosowania i rozmiaru narzędzia wyznaczono podział na ziarna w jednostkach mesh, który jest ilością oczek przypadającą na 1 cal. I tak: bardzo ogólna 8-12 mesh, ogólna 14-24 mesh, średnia 30-60 mesh, dokładna 70-120 mesh, bardzo dokładna 150-240 mesh, super dokładna 280-600 mesh.
 W technice budowlanej (beton, grani, marmur, gres, terakota i asfalt) używa się przede wszystkim ziarna syntetyczne o wielkości 20 - 60 mesh. Wielkość tych ziaren uzależniona jest od rodzaju opracowywanego materiału. Do materiału gruboziarnistego wykorzystuje się grubsze ziarno, do drobnoziarnistego drobne. Mniejsze kryształy diamentowe znacznie poprawiają, jakość cięcia, jego gładkość. Jakość ziarna zależna jest dodatkowo od przybranej formy krystalicznej. Im bardziej idealna, tym większa wytrzymałość udarowa kryształu.

Pompa do stawu

Szczegóły

Utworzono: środa, 24, kwiecień 2013 07:32

Hejka
       Takiego kolosa to jeszcze nie widziałem. Pompa zatapialna WQ 100-3,5-2,2 do przepompowania wody między stawami rybnymi, lub do napełniania stawów rybnych. Efektywność to optymalnie 2250 litrów na minutę, przy niesporym zanurzeniu. Wypada dodać, że ta pompa to nie daje ciśnienia i unosi wodę maksymalnie na 5 metrów w górę. Ale jak należy wypełnić zbiornik albo wypompować wodę, na przykład z stawu strażackiego to w 60minut przepompuje 135 kubików.

       Należy mieć wąż o przekroju wewnętrznym 125mm, czyli sporym, ale jedynie taki przekrój gwarantuje wykorzystanie takiej przepustowości. Jak użyjemy mniejszą średnicę to będzie ograniczać i efektywność wydatnie zmaleje. Pompa ma przykręcany króciec z podkładką i śrubami nierdzewnymi. Przewód czterożyłowy nieoprawiony, linki o przekroju 1,5mm. Korpus odlany jest z żeliwa i pompa jest niesłychanie ciężka, ale żeliwo nie ulega korozji, stąd będzie trwała. Masa to około 52 kilogramy w opakowaniu a sama pompa z króćcem chyba około 48 kg.

Myjki ciśnieniowe hobby i profesionalne

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 19, maj 2015 09:27

Jak dobrać myjkę ciśnieniową.
       Myjki ciśnieniowe pozwalają na sprawne czyszczenie różnego rodzaju powierzchni. Siłą sprawczą jest tutaj woda wydostająca się z lancy pod wysokim ciśnieniem. 100-160 Bar. Takie ciśnienie wody skutecznie usuwa wszelkiego rodzaju zabrudzenia przylegające do powierzchni. Należy pamiętać, że podłoże powinno być zwarte i wytrzymałe, aby nie okazało się, że zostanie ono naruszone w czasie mycia. Warto, wobec tego zanim zaczniemy sprawdzić na niewidocznej powierzchni siłę strumienia, i wyznaczyć bezpieczną odległość powierzchni mytej od lancy.
Wybierając myjkę ciśnieniową należy przede wszystkim zastanowić się, do czego będziemy ją używać.

   Producenci myjek podzielili swoje produkty na:
Myjki typu hobby – mycie od czasu do czasu. 100-120 Bar Nilfisk  C 110.4

Myjki hobby - mycie regularne. 120-130 Bar Nilfisk 130.3

Myjki półprofesjonalne – częste mycie i czyszczenie. 130-140Bar Nilfisk 160.2

Myjki profesjonalne - codzienne wielogodzinne mycie i czyszczenie. 150-200 Bar

     Myjki typu hobby mają przeważnie nieduże rozmiary, są lekkie i poręczne. Ułatwia to ich przechowywanie. Pracują na ogół z ciśnieniem od 100 do 130 bar i wydajnością nieprzekraczającą 350 litrów na minutę. Myjki te są zaprojektowane do pracy okazyjnej lub codziennej, ale o krótkich interwałach czasowych nieprzekraczających 10-20 minut. Poprawne mycie takim sprzętem powinno wyglądać tak: w przypadku czasu pracy S3 30%-30 min. Myjemy nieprzerwanie przez okres 10 minut, po czym robimy przerwę 20 minut i powtarzamy dziennie 2-3 cykle takiej pracy. Gwarantuje to nam, że sprzęt nie będzie się przegrzewać, a przez to będzie długo służyć.

       W przypadku myjek ciśnieniowych profesjonalnych lub półprofesjonalnych czas pracy i częstotliwość znacznie jest wydłużona. Maszyny te mogą teoretycznie wykonywać pracę codziennie po klika godzin. Myjki ciśnieniowe profesjonalne pracują z reguły z ciśnieniem od 150-200 Bar ( przemysłowe do 250 bar) i wydajnościami od 600 do 1000 litrów na godzinę. Mogą pracować, jako urządzenia zimnowodne i ciepłowodne. Te ostatnie są agregatami z wbudowanymi podgrzewaczami wody, zaprojektowanymi do pracy przemysłowej i oczyszczania dużych powierzchni, wyjątkowo efektywnie dają sobie radę z zabrudzeniami trudno rozpuszczalnymi w wodzie (tłuszcze, oleje, woski).
      W opisach tych urządzeń pojawia się jeszcze jeden parametr: moc czyszczenia w kg/siłę. Jest to dosyć trudny do przedstawienia parametr bo inaczej będzie zachowywał się kilogram zanieczyszczenia w postaci błota a inaczej w postaci starego zjełczałego tłuszczu lub kilogram asfaltu. Aczkolwiek taki atrybut podaje nam przybliżoną wydajność czyszczącą myjki. I tak np. myjka ciśnieniowa Posejdon 5-41 Nilfisk ma moc czyszczenia 4 kg, przy przepływie wody 800 litrów na minutę i ciśnieniu 180 bar.
Myjki mogą występować, jako narzędzia elektryczne kompaktowe, mobilne, stacjonarne i myjki z napędem spalinowym.
Następnym ważnym wyznacznikiem szczególnie w tańszych myjkach jest typ głowicy pompy , a dokładnie materiału, z której jest wykonana.

   Mamy tutaj trzy rodzaje materiałów:
Tworzywo – w najtańszych myjkach typu hobby. Jedyna zaleta to cena.
Aluminium - myjki renomowanych firm typu hobby. Dobre parametry pracy, wystarczająca żywotność i cena.
Mosiężne – profesjonalne i przemysłowe. Najwyższa jakość i długa żywotność.

       Innym ważnym parametrem jest opcja regulacji ciśnienia. Pierwsza nasza myśl to pytanie po co? Wszak z całego powyższego tekstu wypływa myśl, że im wyższe tym lepsze. A no niekoniecznie, jeżeli mamy do wykonania wiele nietypowych prac np. mycie wielu małych silników, gdzie jest pełno niedużych, czułych modułów, albo czyszczenie korpusów detali z uszczelnieniami gdzie zastosowanie wysokiego ciśnienia mogłoby je uszkodzić, to celowym jest zastosowanie myjki z regulacją ciśnienia.
Na koniec warto dowiedzieć się, jakie dana myjka ma wyposażenie podstawowe i czy jest dostępne wyposażenie dodatkowe. Do wyboru powinny być:
       Rozmaitego rodzaju dysze i lance. Najczęściej spotykane to dysze rotacyjne typu turbo, dysze punktowe z możliwością rozproszenia strumienia, dysze płaskie.

Szczotki do mycia kostki i innych powierzchni.
Pojemniki na detergenty, chemiczne środki czyszczące przystosowane do pracy z myjkami.
       Ceny najtańszych markowych myjek ciśnieniowych zaczynają się od 340-360 zł. Za te pieniądze można kupić przyzwoitą myjkę do pracy raz na jakiś czas - nilfisk 110.4 , nie powala parametrami, ale da się nią pracować. Za sprzęt lepszy do roboty typu regularne mycie w krótkich odstępach czasu trzeba wydać już w granicach 600-800zł. Myjki półprofesjonalne nadające się do gospodarstw rolnych, małych firm budowlanych, serwisów i warsztatów pracy,to wydatek w granicach 1500-2000 zł. Myjki powyżej 2000 zł to myjki profesjonalne do pracy ciągłej, za myjki przemysłowe trzeba zapłacić od kilku do kilkunastu tysięcy.